Nga Altin Janaqi :
Ishte vetëm 7 vjeç dhe humbi jetën… Nga të paktat herë kur në dreq zanati që kam të dridhen duart të shkruash një lajm. Më shkon në mendje që dhe vajza ime ka të njëjtën moshë. Në trup të shkojnë mornica. Mund të ishte vajza ime. Mund të ishte vajza jote. E të gjithëve ne që kemi vendosur të rrisim fëmijët në këtë m.. vendi.Nuk ishte një aksident. Ishte një ngjarje e paralajmëruar. 2 herë të tjera vetëm në 2 muajt e fundit. Por askush nuk u mor seriozisht prej atyre që kanë detyrimin dhe paguhen për ta bërë një gjë të tillë. Ata u kujdesën vetëm të shpërndanin lajme se po punonin.
Ministri mbledh drejtorët. Drejtori mbledh drejtorët e tjerë. Urdhra. Fjalë të bukura. Angazhime. Një lajm në TV. Një tjetër drejtor që del para kamerave. Me pamje nga deti. Shifra. Në fakt në terren gjithçka vijon si më parë.
Skafe dhe gomone që fluturojnë mbi kokat e pushuesve. Një garë e çmendur e pak njerëzve kush të bëjë akrobacinë më të paparë në ujë. Kujt dreqin i duhet ky lloj sporti?
Por edhe nëse dikush paska të drejtën e kësaj kënaqësie, si ka mundësi që çdo vit ndodh e njëjta gjë dhe askush nuk nxjerr mësime? Askush nuk mban përgjegjësi. Sepse këtu askush nuk dënohet. Kush ka lekë, miq dhe lidhje me pushtetin ia hedh pa lagur.
Sepse asaj krijese të pafajshme me sytë e detit nuk ia mori jetën një ngjarje aksidentale, por arroganca. Është pikërisht arroganca e njerëzve të veshur me pushtet dhe para të cilët të qeshin në fytyrë nëse u përmend ligjin. Rregullat janë vetëm për të varfrit. Vetëm ata shkojnë në burg.
Dreq vendi ku po rrisim fëmijët.
Ta marrin nga duart kur shkon me pushime. Të përplasin kur kalon vijat e bardha. Nuk të japin mjekim kur shkon në spital nëse nuk “kollitesh” më parë. U ble barna kur sëmuren që një zot e di nga kanë ardhur dhe çfarë efektesh kanë. Dridhesh të mendosh që frutat dhe perimet që u vë çdo ditë në tavolinë janë të dendura me pesticide dhe hormone. Nuk mund ta imagjinosh se në ëmbëlsirën dhe akulloren që ai të është lutur t’ia marrësh ka vaj palme.
E dërgon në shkollë dhe përpara të del një mësues i ardhur nga shkolla e patronazhistëve të partisë. Se tashmë është turp që në 7 mars t’i bësh lule si dhuratë nëse nuk ka dhe një çantë apo zarf. Të dridhen këllqet kur dëgjon se në shkolla punojnë si mësues dhe roje ngacmues seksualë. Çmendesh të mendosh që djali yt ka lënë mësimin për të provuar një cigare hashash që e gjen kollaj në cepat e shkollave. Apo kur testi i maturës del më përpara në Facebook sesa u shpërndahet në klasa.
Por edhe nëse e mbaron një shkollë dhe merr një diplomë, për të futur fëmijën tënd në punë do shkosh sërish kokulur te patronazhsti i partisë. Ta shohësh në ditë të syrit me përulësi. Një tjetër zarf duhet ta kesh bërë gati gjithsesi.
Dreq vendi ku po rrisim fëmijët.
Është dita kur mendon se ke bërë gabimin më të madh në jetë që nuk ike edhe ti nga sytë këmbët jashtë vendit si komshiu yt. Kur mallkon vetën që nuk e provove një herë lotarinë amerikane. Dita kur thua pse nuk ia mbathe në Itali apo Gjermani ku edhe pse mund të laje pjata do ishe më i sigurt.
Ky nuk është më vend për të rritur fëmijët.
Jo sepse është i varfër. Jo se është i prapambetur. Jo sepse ligjet nuk janë të plota.
Ky vend ka vrarë shpresën.
