Nga Anisa Bega :  
Mirë se erdhe në vendin tonë të bukur, Shqipërinë ku të gjithë ankohen, qajnë, ulërasin, ia fusin njëri-tjetrit duke i qeshur në fytyrë, viktimizohen për gjërat më të vogla, etj. Tema më e përfolur është: Të largohemi nga Shqipëria, se këtu nuk jetohet! Edhe në hënë po vajtët, nëse keni këtë frymë armiqësore me njëri-tjetrin, sërish do ankoheni dhe do tentoni të largoheni.

Pra fajin nuk na e ka Shqipëria, por njerëzit që sa gjejnë momentin i bëjnë gropën njëri-tjetrit dhe ju shesin te dikush vetëm për interes.

Mendoj se jemi ndër vendet më të bukura, si për bukuritë natyrore, klimën, vendndodhjen gjeografike ku edhe të huajt na lakmojnë për këtë gjë. Por na çalon te gjëja më kryesore: te njerëzit.

Disa thonë që gjendja e rënduar ekonomike na bën të jemi kokëulur dhe mos të këmbëngulim te vlera tona, ndërsa unë mendoj se ky nuk është fare një justifikim. Të keqen e kemi brenda nesh,sepse ne duam të dimë gjithçka për tjetrin, sa paguhet, me kë jeton, ku shkon, sa pasuri ka, etj. Mos të flasim për pjesën ku shesim pordhë pa limit, pra kaq të varfër edhe shpirtërisht jemi saqë jetojmë vetëm për të tjerët. Për çdo gjë që tregojmë, theksojmë çmimin sa e kemi blerë ose na e kanë bërë dhuratë, ndërkohë që askujt nuk ia ndjen hiç.

A ka fatkeqësi më të madhe, sesa të jetosh me frikën se çfarë mendojnë të tjerët për ty dhe ta bësh sterrë realitetin ku jeton?!

Nuk mbaron me kaq, ne edhe në vendin e punës, duam të spiunojmë te shefi, që të na marrë me sy më të mirë, t’ia çojmë kafen te zyra dhe t’i bëjmë lajka se me këtë rast mund ta kemi punën më të sigurt, ndërsa ata që flasin hapur dhe bëjnë punën e tyre shihen si “problematikët”. Ne nuk ndihemi mirë kur tjetrit i ecën mbarë dhe analizojmë me detaje, si ia arriti të jetë kaq mirë, në vend që të shohim punën tonë dhe të përpiqemi të përmirësojmë veten tonë.

Kemi shumë ligësi brenda nesh dhe nuk duam të kemi një jetë tonën, nuk ka zë gjumi pa i bërë llogaritë tjetrit dhe nuk humbasim asnjë rast pa e bërë tjetrin të ndihet keq, duke e prekur te diçka që e ka pikë të dobët. Nëse dikush të bën një nder, ke frikë se pas kësaj fshihet ndonjë interes që do ketë prej teje. Mos të flasim për korrektesën në marrëdhëniet sidomos në punë, ku nuk kanë respekt fare për kohën e tjetrit, ti i dërgon një mesazh, ndërsa përgjigja ose të vjen shumë vonë, ose nuk të vjen fare.

Nuk e kemi sensin e bashkëpunimit, por kush tregon se ka më shumë pushtet!

Ne ankohemi për çdo gjë rreth nesh dhe kemi frikë të përballemi vetë me realitetin. Le ta fillojmë me gjetjen e problemeve te vetja jonë, e më pas të mendojmë të shajmë realitetin ku jetojmë. Askush nuk jua ul kokën, pa dëshirën tuaj. Nuk na e ka fajin vendi, por vetja jonë! Unë e dua Shqipërinë time dhe vendet kudo ku ka shqiptarë, bashkë me zakonet dhe traditat tona!

Nga Aleksandrino Ikonomi Sulioti:    
Nëse do të isha turist në qytetin tim… do qëndroja në një bujtinë të humbur diku në rrugicat e gurta korçare, do të zgjohesha rreth orës 6.30 të mëngjesit, kur qyteti është ende i qetë dhe bosh…. Sa të hapja sytë, do shkelja mbi ato pllakat e gurit të punuara me dorë, ashtu me këmbë të zbathura. Ndjenja e gurit të ftohtë të transferohet menjëherë në të gjithë trupin dhe të jep ndjeshmërinë për të zgjuar shpirtin e trazuar.

Do buzëqeshja i lirë, pa ankth dhe pa stres.

Do bëja një kafe turke, më shumë për ta marrë thellë brenda meje erën e kafesë së freskët. Do hapja perden e dritares për të parë dritën e zbehtë të kollonave të natës që jep shpirt në rrezet e para të dritës.

Zonja Korçë, e ndritshme, e mrekullueshme, e përjetshme sapo është gdhirë. Diku në thellësi të asaj dritës së paqartë të agimit bien në sy çatitë e kuqërremta të shtëpive. Dhjetra drita ndizen pothuajse me radhë në dritaret e vogla të qytetit. Do të jetë kështu i qetë vetëm për pak çaste.

Dita fillon ndryshe këtu dhe unë mezi pres të dëgjoj historitë që zonja Korçë do më rrëfejë me heshtje. Vishem mirë, se në mëngjes dielli i vjeshtës korçare ka dhëmbë, siç thonë….Era e bukës të pjekur më pushton. Marr frymë thellë.

Zbres shkallët dhe humbas si fllad i dehur nëpër sokaket e lagjes 1. Agimi shkëlqen aq shumë sa më merr mendtë. Si arrin të më flasë kaq shumë ky qytet me gjithë këtë heshtje?

Mes heshtjes së portave prej druri dhe mureve gjysëm të suvatuar, dalin gradualisht para meje Mitropolia e vjetër, Kinema Majestiku, ish Liceu francez, Bulevard Republika, Bashta e Themistokliut, Biblioteka e “Turtullit”, një shatërvan vigjilent prej guri dhe një stol i kuq “dhëmbac”.

Nuk ngopem duke pare…Ndërtesa, ngjyra, njerëz të cilët shkojnë me nxitim për punën e tyre, por megjithatë me mirësjellje ndalojnë për ti thënë mirëmëngjes njëri-tjetrit. Kamerierët marrin turnin e pare, makinat e para çajnë rrugët e shkreta përpara se grija e mbetur errësirës të vdesë fare dhe dy çifte të moshuar ecin para meje “angazhe”….

Pas meje le kishën katedrale, Shoh statujën imponuese të ushtarit të panjohur dhe hyj në pedonalen e qytetit. Mozaik kulturash osmane, frange, greke, rumune, sovjetike dhe shqiptare
që martohen bukur. Ndalem tek Mësonjëtorja e pare shqipe, ndez një cigare….

Qyteti ka filluar të zgjohet por unë mbyll sytë dhe për një moment, udhëtoj prapa në kohë. Ndihem i relaksuar dhe i gatshëm për të filluar jetën serisht nga e para. Qesh përbrenda me veten. Mendoj se e dua fort këtë qytet.

Nga Lutfi Dervishi :      
Kur bie shi dhe kur ka një vizitë të një shtetari të huaj Tirana kthehet në një parkim. Asgjë nuk lëviz. Edhe milingona më ambicioze ngec. Simfonia e borive, shoferëve të bezdisur dhe ulërimave të policëve të trafikut i japin qytetit pamjen e një pavioni. Absolutisht që siguria kur ke vizita të nivelit të lartë merr prioritet, por jo duke bllokuar një qytet të tërë.

Zgjidhja më e thjeshtë shihet te bllokimi i rrugëve. Mbyllen shkollat. Mbyllen bankat, mbyllen bizneset.

Imagjino të paralizohet Parisi apo Roma se shkon për vizitë kryeministri i Shqipërisë. Kulla Eifel? Mbyllur për arsye sigurie. Koloseu – shiheni një herë tjetër se kemi vizitë shtetërore në Romë. Me stilin tonë të menaxhimit të Vizita e të nivelit të lartë, Brukseli ku ka çdo ditë samite të BE -se e Nato-s do të futej ne kolaps total. Me kaq vizita të nivelit të lartë Izraeli nuk do të kishte telashe këto ditë me raketat e Hamasi, por me trafikun në Tel Aviv..

A ka zgjidhje?

Po sikur të investohej aty ku po investohet ditë e nate… në aeoport dhe ta kthenim Rinasin në një vend madhështor eventesh? Aty pret e përcjell dhe nuk bllokon një qytet të tërë.

Një sallë e madhe, një kinema ku shfaqen arritjet e Shqipërisë, qilima të kuq që nga avioni e deri në sallën e pritjeve, fishek – zjarrë dhe valltarë, një spektakël i vërtetë. Shqipëri kështu kthehet në një one-stop shop gjigand dhe model për gjithë botën. Kështu ulim ndotjen në atmosferë dhe kontribuojmë konkretisht edhe në luftën ndaj ngrohjes globale.

Aeroporti kthehet në një vitrinë fantastike për vendin dhe ne të tjerët këtej vazhdojmë me rutinën e përditshme duke shkuar në punë, në shkollë, ose thjesht duke shëtitur në pyjet orbitalë.

Me një investim modest me një ofertë të pa kërkuar mundet që Shqipëria të shtojë në listën e atraksioneve krahas plazheve magjikë të jugut dhe alpeve të veriut edhe aeroportin “one stop shop”. Kështu edhe jeta e qindra mijëra njerëzve nuk kthehet në një sfond për vizitat zyrtare dhe të gjithë dalim të fituar. Si ne, si mysafirët e nderuar fitojmë atë që mendojmë se e kemi me okë..- kohën.

Zgjidhjen e kemi në dorë- ose të vijojmë jetën me trafikun e përditshëm ose të kthejmë Tiranën e dashur në një parkim gjigand.

Nga Lutfi Dervishi:    
Habere të reja nga Kiko:  
Quo vadis Shqipëri?  
Teksa po mbllaçiste bananen e fundit për vaktin e drekës, majmunit Kiko i bëri shumë përshtypje titulli me shkronja kapitale i një artikulli që i referohej burimit zyrtar të statistikave: INSTAT. Vetëm gjatë mandatit të dytë të qeverisë aktuale numri i gjedhëve u ul me 200 mijë krerë, numri i të imtave me 800 mijë dhe ai i shpendëve me 1.5 milionë?!

Ç’bëhet në këtë vend?!

Mirë njerëzit që po ikin ditën, por edhe kafshët po na ikin natën? Në fillim Kiko fajësoi instinktin e gazetarëve që fokusohen vetëm të anët negative.
“Pse nuk i është dhënë me shumë hapësirë faktit që numri i gomerëve është rritur?”,- pyeti Kiko me një shprehje të stampuar mbi fytyrë thua se sapo kishte parë një elefant duke fluturuar.

Megjithatë, i mësuar që të mos bëjë si njerëzit të cilët nxitojnë të thonë fjalën e fundit qysh në fillim, Kiko ju drejtua Chat-GPT për të kuptuar më qartësisht se pse Shqipëria po vuan nga emigrimi i trefishtë: I njerëzve, i kafshëve dhe i shpendëve.

Kiko kërkoi 10 arsyet e dramës dhe brenda një minutës mori përgjigjen:
“Ka shumë arsye për “largimin e trurit” nga Shqipëria. Duhet kuptuar që në një ekonomi tregu, është raporti kërkesë ofertë që përcakton shumë gjëra:

Ja edhe 10 arsyet:

1. Çobanët po i merr Greqia; pavarësisht ngritjes së Akademisë së barinjve.
2. Mjekët dhe infermierët po i josh Gjermania;
3. Kuzhinierët po i gllabëron Italia;
4. Kamionistët i tërheq Franca.

5. Modelet i thith Dubai;
6. Kujdestarët e hashashit i kërkon Spanja;
7. Picierët po i fton Kroacia;

8. Kuksianët po i tundon Londra;
9. Korçarët kanë lindur për Amerikën;
10. Politikanët po i thërret SPAK-u;

Kiko kroi kafkën e vogël dhe pyeti Chat-GPT nëse kishte ndonjë kategori që nuk do të lëvizte nga vendi i shqiponjave, por kur lexoi përgjigjen u bë pishman për pyetjen.

“Gjithologët do të qëndrojnë, nuk ka asnjë tundim që i tund nga studiot televizive!”
“-O Zot!” -klithi Kiko, “a ka ku shkon më keq se kaq?”.

Në momentin që mendoi më të keqen Kiko mbylli gojën me të dy putrat dhe u lebetit nga ideja se një ditë ajo që mendoi mund të bëhej realitet:
“Po sikur NATO të marrë Edi Ramën ku do të mbytemi vallë pastaj?!”.

Dielli i qershorit i ra Kikos mbi krye: e përvëloi, por edhe e zgjoi nga mendimet egoiste.
“Shqipëria është e vogël, bota është e madhe! Nevoja ndërkombëtare për lider të vërtetë si ai duhet të kapërcejë nevojat tona banale lokale!

Njerëzimi ka nevojë për të, sot, nesër do të jetë vonë!”

 

Verën e ardhshme Ohri dhe Struga do të përballen me mungesë të objekteve akomoduese hotelierike, paralajmëron sektori i turizmit. Për shkak të kësaj situate, grupe turistësh që ndodhen në Shqipëri vijnë në Ohër vetëm për shëtitje njëditore, ndonëse deri vetëm dy vite më parë situata ishte e kundërta.

“Për momentin në Shqipëri po ndërtohen shumë hotele dhe objekte dhe turizmi po lulëzon. Çdo ditë jemi dëshmitarë të dhjetëra autobusëve që vijnë për një ditë. Duhet të mbushemi njësoj si Shqipëria, por fatkeqësisht nuk kemi aq kapacitete, për sezonin e ardhshëm po përballemi me mungesë kapacitetesh akomoduese,” tha Jakim Malenko, pronar i agjencisë turistike

Hotelierët shpresojnë se shteti dhe UNESCO do të gjejnë një mënyrë dhe kompromis për të mundësuar zhvillimin e mëtejshëm të turizmit në Ohër, duke respektuar interesat kulturore, natyrore dhe ekonomike.

Ata kërkojnë nga Shoqata e Hoteleve miratimin e planeve urbanistike të detajuara për të gjitha 65 kilometrat e bregut të liqenit.

Ka plan urbanistik të detajuar për më pak se 10 për qind dhe si duhet të bëjmë zhvillim? Çfarë mundëson kjo? Mundëson ndërtime pa leje,” deklaroi Kërste Blazheski – kryetar i HOTAM.

Hotelierët ankohen se për mungesë të planeve të tilla urbanistike po dështon mundësia për të aplikuar për para nga fondet evropiane për investime në objektet turistike.

Prej disa ditësh ka nisur një polemikë në rrjetet sociale për praninë e tualeteve në formën e gojës së një gruaje në banjat e meshkujve në një palestër në Torino. Palestra është pjesë e një zinxhiri të madh shumëkombësh me qendra fitnesi në qytete të shumta evropiane.

Në përgjigjet e saj, kompania sqaron se ai model WC-je është i pranishëm në “7-8 palestra në Itali dhe disa të tjera në vende të ndryshme të Europës”. Dizajni duket i frymëzuar nga logoja e famshme e Rolling Stones dhe ka përdorues që ia atribuojnë një grafiku të njohur holandez.

Por përdoruesit e internetit kanë lëshuar shumë akuza për patriarkalizëm dhe seksizëm. Për këtë ka folur edhe këngëtarja torineze Greta Squillace me një koment me ironi drejtuar kompanisë, ku shkruan:

Një palestër me tualete në formën e gojës së një gruaje në banjat e burrave. Tashmë mund t’i imagjinoj komentet e dukurive që do të mërzisin njerëzit… do të më vinte turp po të isha në vendin tuaj./TAR

Nga Mentor Kikia:

Erdhën, panë, ikën: “E shtrenjtë, e ndotur dhe plot me mashtrues”. Një fushatë promovimi nën etiketimin “Maldivet e Europës” nxiti shumë turistë të vizitojnë skajin më jugor të vendit, Ksamilin. Padyshim që të gjithëve na u përkëdhel ndjenja e krenarisë nga këto etiketime të mediave të huaja dhe agjencive të mëdha turistike.

Nisur nga qëllimi i mirë, qeveria shtyu një promocion në rrjet dhe mbulim maksimalisht pozitiv mediatik të fluksit të turistëve dhe “çmimeve të ulëta në Maldivet Shqiptare”, dhe nëpër ekrane nuk u ekspozua thuajse asnjë problematikë mbi sektorin.

Por ndodhi ajo që pritej.

Ata që erdhën e panë se as Ksamili nuk është Maldive apo Karaibe as Saranda nuk është Majemi. Këtë ne e dimë, madje dimë se Ksamili është zona më tipike e kaosit urban informal, shembulli më tipik i modelit “Bathore”, një xhungël që më shumë se me Maldivet ngjan me periferitë e qyteteve të mbipopulluara indiane.

Komentet e pushuesve të huaj dhe eksperiencat e tyre që dëshmojnë “kaos, arrogancë të pronarëve, çmime aspak të arsyeshme, mungesë të plazheve publike, mashtrues në çdo cep”…. ulën vlerësimin e platformës turistike “Trip Advisor” nga 5 në 2 për Ksamilin, vetëm brenda kësaj vere. Ja njeri prej vlerësimeve, një pushues britanik:

“Mos u besoni videove në internet.

Edhe pse apartamentet janë ‘të lira’, ju do të humbni një shumë të çmendur parash në ‘restorante’ (zgara me ushqim të shpejtë me cilësi të ulët në fakt). Pothuajse të gjithë këtu do të përpiqen t’ju mashtrojnë, veçanërisht tregtarët dhe shoferët e taksive (këta të fundit vijnë te njerëzit në stacionin e autobusit, duke u thënë turistëve se autobusi është anuluar në mënyrë që ata të mund të paguajnë 30+ € për udhëtim 15-20 minutash). Plazhet janë të mbipopulluara dhe nëse nuk paguani 25 € për shezlong, do t’ju vizitojnë rojet e sigurisë, megjithëse asnjë plazh nuk është privat”.

“Maldive” nuk të bën vetëm natyra e bukur, aq më shumë vetëm një cep i zonës turistike që reklamohet anë e kënd mediave e portaleve edhe ndërkombëtare. Maldivet janë simboli i turizmit elitar botëror, i shtrenjtë padyshim dhe ku shërbimi është i shkallës superiore.

E mendoni dot një vend turistik ku pushuesi nga Gjermania prenoton në Prill dhe kur vjen në Korrik nuk e gjen dhomën të lirë, sepse erdhi dikush tjetër që i dha pronarit pazar më të mirë?
Ndërkohë, promovimi i fortë i çmimeve të ulëta (që s’janë të ulëta në fakt) rrezikon të shkaktojë një rritje të fortë të çmimeve vitin tjetër, edhe pa koeficentin e mashtrimeve.

Të shesësh diçka që nuk e ke, është mashtrim. Ksamili dëshmoi se kjo strategji ecën vetëm një sezon. Reklama “fake” kthehet shpejt në bomerang. Ndaj duhet të ndryshojmë strategji sa nuk është vonë, duke synuar përmirësimin e infrastrukturës dhe rritjen e standardit të shërbimeve, ndryshe vitin tjetër e në vazhdim bëjini shu…. Maldiveve.

“Unë jam një blogere udhëtimesh nga Londra. Të intriguar prej kohësh nga gjithçka që kisha dëgjuar për Shqipërinë e ardhshme, partneri im Dan dhe unë rezervuam një fundjavë katërditore në kryeqytet, Tiranë”, shkruan në një artikull Laura Millar, të botuar në “Lonely Planet”. Megjithëse nuk kisha bërë shumë kërkime për qytetin, isha e vetëdijshme se vendi në tërësi ishte shumë më i lirë se Britania e Madhe, kështu që ne po prisnim të kënaqnim veten me ushqimet tradicionale, disa shëtitje dhe pak kulturë.

Ne pamë hotele të mirë që fillonin nga rreth 45 dollarë, por ne zgjodhëm një vend të pavarur që kishte pak më shumë personalitet.

Shpenzimet para udhëtimit

Akomodimi: Kushton rreth 270 dollarë për tri netë në hotelin “Areela Boutique”, i vendosur në një lagje të qetë, me gjethe, rezidenciale dhe vetëm 15 minuta në këmbë nga sheshi qendror Skënderbej.

Dhomat elegante kishin mure me ngjyra të ndezura me portrete fotografike të stilit “Vogue” të aktorëve dhe këngëtarëve.

Çmimi i dhomës përfshinte një mëngjes tradicional shqiptar, me vezë, sallam, domate të prera dhe kastravec, i cili shërbehej në një hapësirë të vogël por elegante, të mbushur me gjelbërim, ngjitur me ambientin e pritjes në katin e parë.

Totali: $270

Mbërritja

(E premte)

Transferimi nga aeroporti: Arritëm rreth orës 13:30 dhe dolëm nga salla e bagazheve… por e humbëm autobusin për në qendër të qytetit. Kështu hipëm në një taksi me matës (28 dollarë).

Aperitivi: Pasi kaluam pasditen duke eksploruar qendrën, u kthyem në lagjen e Bllokut për një darkë. Fillimisht, një aperitiv në Akademinë Koloniale të Koktejve, tarraca e jashtme e së cilës, e mbuluar me gjethe dhe kokën e çuditshme të Budës, ofronte një atmosferë të qetë të Azisë Juglindore. Porositëm secili nga dy pije, fatura jonë (me një bakshish të vogël) arriti në 28 dollarë.

Darka: Restoranti i parë kishte shumë radhë; përfunduam në “Mystic 2”, me një menu të kuzhinës mesdhetare. Një copë djathë të pjekur vendas, një sallatë greke, spageti karbonara, oktapod i pjekur në skarë dhe disa birra dhe gota verë (përsëri, plus një bakshish të vogël) arritën në 28 dollarë.

Pije: Në mbrëmje në oborrin e jashtëm të zhurmshëm të “Radio Bar” porositëm (dy birra dhe dy margarita që kushtuan 24 dollarë), një taksi me matës për në hotel na kushtoi 5 dollarë.

Totali: $112

(E shtunë)

Turi i artit në rrugë: Pas mëngjesit tonë shqiptar, u nisëm për një shëtitje më të qetë për të parë pamjet e Tiranës; qendra ishte shumë e lëvizshme. Unë jam e çmendur për artin e rrugës dhe gjetëm shumë murale që zbukuronin ndërtesat e larta në rrugët që të çonin në Sheshin Skënderbej. Ne u mahnitëm nga pamja e jashtme e xhamisë mbresëlënëse dhe katedrales moderne, abstrakte të Ringjalljes Ortodokse aty pranë. Më pas eksploruam kështjellën mesjetare të Tiranës, që tani strehon një përzgjedhje restorantesh dhe tezgash artizanale. Gjatë kthimit për në shesh, hodhëm sytë rreth Resë intriguese, një instalacion arti bashkëkohor përballë Galerisë Kombëtare të Arteve. Më pëlqen kombinimi i dizajnit dhe arkitekturës në qytet.

Muzeu: Për t’i shpëtuar vapës së pasdites, vizituam një muze të quajtur Bunk’Art 2, i vendosur në një nga mbi 750,000 bunkerët që kishte ndërtuar ish-sundimtari komunist i Shqipërisë, Enver Hoxha gjatë regjimit të tij (nga 1941 deri në 1985). Ne blemë një biletë për të vizituar Bunk’Art origjinal, në periferi të qytetit, për 10,50 dollarë secila. Brenda, korridoret ishin të freskëta, por pak rrëqethëse, me ekspozita për gjëra të tilla si policia sekrete e Hoxhës dhe dhoma e tij e sigurt.

Dreka: Në mëngjes, ndaluam për një kafe në “CaféBotánica”, një vend ngrënie elegant me një tarracë të madhe në natyrë pranë Pallatit të Kulturës jashtëzakonisht të bukur dhe modernist. Dy makiato kushtuan në 4,25 dollarë.

Pije: Dan kishte bërë disa kërkime për vendin e përsosur për një perëndim dielli: një bar i quajtur “Piano Bar Observator”, në katin e 13-të të një kulle zyre. Bari ofronte një pamje panoramike të qytetit me male që dukeshin pas; ne porositëm disa birra që në total kushtuan 20 dollarë.

Darka: U nisëm për te Pazari i Ri, me një sërë baresh dhe restorantesh të grumbulluara pranë një tregu të madh në shesh të hapur që shet çdo ditë fruta të freskëta, perime, arra, mjaltë dhe më shumë. Ne porositëm një tavolinë në natyrë, në atë që dukej të ishte një tavernë e drejtuar nga familja e quajtur “Tradita Te Meri”. Ne morëm fasule, makarona të pjekura dhe me pak pulë të pjekur në skarë, dy birra dhe gjysmë litër verë vendase, 18 dollarë në total.

Totali: $64

(E dielë)

Muzeu: Ne morëm autobusin (biletat 45 dollarë secila) për në Bunk’Art , duke përdorur biletën e kombinuar të blerë një ditë më parë. Ky ishte më i madh se ai në qendër, me pesë kate nëntokë dhe ambjente si dhoma (të papërdorura) të trajtimit me rrezatim.

Dreka: Jo larg është stacioni i teleferikut “Dajti Express” që të çon në majën e malit Dajti për 30 dollarë. Udhëtimi 15-minutësh rezultoi në pamje fenomenale që shtriheshin nëpër pyje dhe liqene drejt qytetit. Drekuam në restorantin “Ballkoni i Dajtit” me veshje të këndshme me dru, stil shtëpie (në 1100 m / 3600 ft mbi nivelin e detit). Ne porositëm mish qengji të gatuar në kos, jufka, mish viçi. Një porcion tjetër fasule të shijshme, disa birra dhe një gotë verë, fatura jonë arriti në 36 dollarë.

Pije: U kthyem në lagjen tonë të re të preferuar, Blloku dhe pimë një pije para darkës në një bar miqësor në një cep të rrugës me gjethe të quajtur “Tribeca”, ku disa birra dhe një gotë verë arritën në 12 dollarë.

Darka: Porositëm një tavolinë në restorantin, “Piceri Era”. Nga lista e mirë e pjatave vendase, provuam petulla, djathë me feta dhe gjalpë (të mahnitshme!), dhe patëllxhanë të mbushur me domate dhe speca. Ne ndamë një shishe shumë të bukur verë të kuqe vendase; fatura arriti në 36 dollarë. Një taksi për në hotel kushtoi 5,30 dollarë.

Totali: $120

(E hënë)

Vizitë në xhami: Ditën e nisim duke vizituar Xhaminë e vogël të “Et’hem Beut”, me mure dhe tavane të lyera me dorë, që datojnë nga fillimi i shekullit të 19-të (hyrja falas).

Kafetë: Më pas, ecëm gjysmë ore në jug deri në “Grand Park” të Tiranës, një hapësirë e gjelbër prej 715 hektarësh me një liqen të krijuar nga dora e njeriut. Pemët të mbronin nga dielli i nxehtë i verës dhe ne ndaluam për disa kafe të akullta dhe ekspres në një nga kafenetë buzë liqenit (8,50 dollarë).

Dreka: U kthyem te Pazari i Ri për drekë në “Oda Garden”, një restorant i lezetshëm i vendosur rreth një oborri të jashtëm me hije, të mbushur me pemë të vogla. Ishte mbushur plot dhe ne porositëm verë dhe tre birra, para se të shijonim fergesën, gjizë të ngrohtë të përzier me speca dhe vaj ulliri dhe mish qingji ne saç, qengji i pjekur në furrë me patate. Me një bakshish, dreka arriti në 40 dollarë.

Muzeu: Ne morëm një dozë të fundit të kulturës shqiptare në Muzeun Historik Kombëtar, një ndërtesë mbresëlënëse në sheshin Skënderbej me një mozaik në stilin socialist realist që tregon ngjarje të rëndësishme të historisë së vendit në fasadën e tij (dy bileta: 10,50 dollarë). U njohëm me të kaluarën e vendit, nga statujat romake te ikonat bizantine dhe bustet staliniste.

Darka dhe pijet: Një mik na rekomandoi “Salt” në Bllok, një restorant luksoz dhe dukshëm i njohur me një menu të gjerë që mbulon gjithçka, nga ceviche te sushi. Ne porositëm disa kokteje, një shishe verë roze’ “Minuty”, dy pjata sushi, një pjate makarona me mish rose, misër të pjekur në skarë dhe spinaq kremoz. Këto kushtuan 133 dollarë: një finale e shijshme dhe plotësisht e vlefshme për udhëtimin tonë.

Totali: $192

Kostoja totale për dy persona: 762 dollarë (ose 76,173 në lekë).

Klodiana Shala ishte mëngjesin e kësaj të premte në “Good Morning Albanians” për të folur rreth moshës kur arrijmë mirëqenin fizike dhe mendore. Ajo tha se kjo varet shume edhe nga mënyra se si e ke jetuar jetën dhe se sa i kujdesshëm ke qenë me trupin e organizmin. Shala tha se ka edhe një ndryshim mes brezave, pasi sipas saj të rinjtë në këtë periudhë janë më të lodhur se të rinjtë e dikurshëm e madje sipas sportistes 40-vjeçarët

janë më të fuqishëm se 20-vjeçarët e tanishëm.

Me çfarë shikojmë në jetë, mua mbi 40 më duken më të fortë mendërisht, por edhe fizikisht, janë më të fortë se 20-vjeçarët. E vërtetojmë po deshët, kush zgjodhët në 5 dhe rri deri në 11 të natës? Të rinjë janë të lodhur sot”,-tha sportistja.

Tabloidi i njohur britanik “The Sun” është media e radhës që i kushton një hapësirë të veçantë bumit turistik të Shqipërisë këtë verë. Ajo konfirmon se vendi ynë ishte kryefjalë e kësaj vere duke sjellë në vëmendje epitetin që “Financial Times” i vuri Shqipërisë si duke e quajtur “Italia e vogël”.

The Sun” shkruan se muajt e fundit Shqipëria ka parë një fluks të madh vizitorësh për shkak të plazheve fantastike dhe çmimeve më të lira.

Gazeta thotë se rritja e popullaritetit të vendit ka ardhur kryesisht falë ushtrisë së ndikuesve të mediave sociale që kanë pushuar në rivierën shqiptare. Nënvizohet se vendi ka tërhequr edhe shumë vizitorë të profilit të lartë, përfshirë Kryeministren italiane Giorgia Meloni e cila vizitoi bregdetin shqiptar me familjen e saj.

“The Sun” thotë se nuk janë vetëm plazhet fantastike të Shqipërisë, por edhe çmimet e lira që kanë joshur turistët, nga akomodimi në hotel deri te restorantet dhe shezlongët. Vlora, Dhërmiu, Ksamili, Himara dhe Saranda sugjerohen si destinacionet më interesante të rivierës shqiptare. “The Sun” sugjeron për t’u vizituar megjithatë edhe Tiranën që sipas saj kryesoi listën e qyteteve më të lira për vitin 2021.

Nga Kreshnik Spahiu:

Për ata që s’kanë dijeni: Fredi Beleri nuk lejohet të hyj në SHBA dhe po ashtu si aleati i tij Sali Berisha. Të dy janë të padëshiruar në Amerikë. 25 vite më parë Presidenti Bill Clinton do i kërkonte Sali Berishës gjatë një takimi në shtëpinë e Bardhë në Washington lirimin e 4 minoritarve grekë të Omonias dhe organizatës Mavi të arrestuar për krime në Shqipëri.

Viti 1996-1997 shënoi kulmin e përplasjes SHBA me qeverinë Berisha për disa arsye që ishin:

-ndërhyrja në axhendën amerikane në Kosovë dhe nxitja për qeverinë Rugova që hapte front lufte në jug të Jugosllavisë.
-manipulimin e zgjedhjeve të 26 Maj dhe injoromi rekomandimeve amerikane.
-thyerja e embargos me Serbinë e Milosheviçit.
-shkarkimi kryetarit të Gjykates Larte Zef Brozi.
-refuzumi nga Berisha për takuar në Tiranë ndimës sekretarin e shtetit Timothy Worth.
-prishja e mardhënjeve me Greqinë dhe lobin grek në SHBA.

Muaj më pas mijëra shqiptarë shpërthyen depot me armë të ndihmuar edhe diplomatikisht nga perëndimi duke rrëzuar me dhunë qeverinë Berisha nga pushteti. Çuditërisht pas 25 vitesh historia përsëritet por me dy ndryshime të mëdha: 1-Berisha nuk është më armiku por miku dhe aleati kryesor i Greqisë, madje duke kandiduar një nga ata që akuzohej dhe kërkohej nga drejtisia e Berishës për masakrën në pikën kufitare.

2-Qeveria shqiptare nuk ka armike SHBA-në por aleate në këtë proçes.

GJKKO la dje në Burg Fredi Belerin për korrupsion aktiv në blerjen e votave të 14 Maj.
Athina kërcënoi hapur Shqipërinë duke përjashtuar kryeministrin Edi Rama nga samiti i liderve të BE dhe Ballkanit i organizuar në Greqi. Presidenti Begaj luajti një rol patriotik duke refuzuar ftesën e Kryeministri i Greqisë, Kyriakos Mitsotakis që synononte spostimin e Ramës nga axhenda. Greqia po tenton të kërcënojë se qeveria Rama do gjunjëzojohet dhe zbythet si Berisha në 97 dhe do lëpihet më pas njësoj duke firmosur marrveshjen e detit dhe helenizimin e jugut të Shqipërisë.

Kërcënimi Athinës është i lexueshëm:

“Rruga juaj në BE do kaloj nga Athina”
Tërbimi grek shtohet më shumë kur Shqipëria sheh si partner rajonal Italinë dhe Turqinë para Greqisë. Përplasja në Himarë është beteja e fundit për “Vorio-Epirin” dhe greqizimin e Jugut. Strategjia e Athinës me Belerin synon hipotekimin trojeve, pyjeve, tokave të bregut në emër të minoritarve që i kanë sot tokat në përdorim dhe nuk i kalojnë dot në pronësi tokat stërgjyshërve tanë shqiptar nëse nuk kanë një kryetar bashkike që tja u “plotësoj letrat”.

Betja e fundit për Epirin e veriut nuk mund ta djeg sërish Shqipërinë si në vitin 1997 sepse sot SHBA dhe BE e shikojnë Tiranën si ekujlibrin rajonal të Ballkanit Perendimor.
Për këtë arsye SHBA i ka ndaluar hyrjen në SHBA dy personave Berishës dhe Belerit të cilët po përpiqen ti venë zjarrin Shqipërisë me dorën e Greqisē.
Qartazi Greqia do e humb këtë betejë sepse sot nuk ka aleat Amerikën por dy persona Non-Grata në SHBA dhe konsiderohen armiq të gjeopolitikës amerikane në rajon.

Greqia në betejën e saj të fundit do humbas edhe luftën sepse këtë rradhë nuk rebelohet:

-as Amerika
-as Europa
-as populli shqiptar

Aleanca me Berishën nuk i mjafton Greqisë për të djegur Shqipërinë me këto tre superfuqi që ka Tirana në krah.

Nga Mentor Kikia

Krijoni standardet, lerini lloqet me vendi i pare ne Europe e i dyti ne Bote! Diku jashte Shqiperise…. Dita e dyte pasi mberrin ne hotel dhe vjen nje mesazh: “Si po kaloni ne hotelin tone? Nese keni ndonje verejtje mund te na e thoni.
Zyra e Marredhenieve me Klientin”.

-Mire, i themi, cdo gje eshte shume mire. Por muzika shume e larte ne pishine. Mund te ulet?

-Faleminderit qe na sygjeruat. Do te rekomandojme menjehere uljen e nivelit te muzikes. Nese nuk ulet na njoftoni serish. Per cdo problem na kontaktoni.

Muzika u ul…..

Ky quhet STANDARD zoterinj, ju qe merreni me turizem. Pyeteni klientin dhe reflektoni per verejtjet e tij(vecanerisht per zhurmat). Mos u hapni by…. me turmat qe vershuan kete vit sepse jane joshur nga sufllaqet qe kushtojne vetem 2 Euro.

Nga Auron tare

Që të jem i saktë dhe korrekt. Kjo pamje mund të ishte edhe në shume qytete turistike të Mesdheut. Nuk qëndron problemi se dy të huaj ecin me brekë në rrugët e qytetit. Apo se 4 “italianë” ikin pa paguar. Apo se disa të tjerë vjedhin filxhana kafesh në baret e bulevardit apo se pas orës 12 në plazhet e Sarandës të mbyt era e hashashit.

Problemi ëshëe se ka një tendencë dhe propagandë të madhe për ta paraqitur këtë vend si parajsë turistike dhe më keq akoma, shumë të lirë. Kjo propagandë që bëhet prej disa vitesh nga një numër institucionesh dhe sektorësh ka tërhequr një masë të madhe turistësh ‘Low Cost’.

Si rrjedhim ka një përballje me një mase të madhe të huajsh që vijnë vërdallë për të gjetur këtë “Tokë të Premtuar” me çmime të ulëta.

Nga ana tjetër kemi një masë të madhe qytetarësh, të cilët papritmas brenda një dite u shndërruan në hotelierë, maxhordomë, guida turistike, shoferë të klasit të lartë, udhërrëfyes, agjentë portuale etj, të cilët me një shërbim të ulët dhe jo për faj të tyre, krijojnë amulli në masën e madhe që vjen për të udhëtuar në këtë vijë bregdetare. Në kontrast janë bujtinat agroturistike, të cilat bujtësin e kanë të një cilësie të mirë dhe mjaft të interesuar për atë lloj produkti, i cili ka mundur të krijojë një lloj profili autentik vendas.

Të bërit turizëm pa asnjë ide se ku po shkon ky vend, pa asnjë plan, të lënit të lirë të industrisë në duar të lloj-lloj njerëzish pa asnjë kualifikim, trajnim apo përgjegjësi, sjell një mish-mash tipik shqiptar, ku një turmë e madhe të huajsh me shumë pak lek në kontot bankare vjen në një vend, i cili i shikon ata si numra për t’u rrjepur dhe jo për të krijuar një markë turistike ‘Made in Albania’.

Ky kontrast i madh do të luajë një rol në të ardhmen e afërme ku vija jonë bregdetare do shndërrohet në një lloj vendi pa asnjë identitet, një mish-mash ndërtimesh betoni pa asnje vlerë shpirtërore dhe educative, ku do të pihet alkool i lirë dhe hashash pa asnje pengesë.

Tërheqja e kësaj mase ‘Low Cost’ po i heq vendit autenticitetin, garancinë e një vendi ku mund të udhëtosh për të mësuar, provuar dhe parë një kulturë vendase. Jemi dëshmitarë se në pak vjet në qytetet tona kjo pamje nuk i bën më njeriu përshtypje dhe kultura lokale po pëson një ndryshim të madh për hir të një fitimi të shpejtë dhe pa kokëçarje.

Prandaj vende të cilat e kanë kaluar këtë fazë janë munduar të ndalojnë shpërthime të tilla, ku presioni i numrave dëmton peiazhet historike, vendet shpirtërore, vijën bregdetare dhe kulturën lokale.

Fatkeqësisht edhe pse të fundit në lojen e turizmit, nuk mundëm dot të mësojmë nga gabimet e të tjerëve dhe ende vazhdojmë të mburremi se jemi vendi me rritjen më të madhe të turizmit. Ndërkohë askush nuk thotë se jemi vendi me shpërfytyrimin më të shpejtë në Europë të vijës bregdetare duke shkatërruar arkitekturën lokale, peizazhet, plazhet dhe kulturën tonë. Na rrofshin numrat.

Një gazetar italian ka shpërthyer në komente raciste pas incidentit me turistët italianë në Berat, të cilët u larguan pa paguar nga një restorant. Gazetari Tommaso Cerno shkruan në rrjetin social Twitter se kryeministrja italiane Giorgia Meloni ka bërë një gjest të mirë duke paguar faturën e tyre, por shton se nëse Shqipërisë do t’i duhej të paguante vjedhjet që kanë bërë shqiptarët në 20 vite, do të falimentonte si shtet.

Gjest i bukur nga Meloni për faturën e papaguar të një grupi hajdutësh italianë. Por nëse ambasada shqiptare do të dëmshpërblente Italinë për vjedhjet e kryera në 20 vitet e fundit nga qytetarët shqiptarë, ajo do të falimentonte”, shkruan ai.

Përgjigjen ia ka kthyer këngëtari i famshëm shqiptar Ermal Meta.

“I dashur Tommaso, me sa duket antenat e drejtuara drejt Perëndimit (drejtimi i vetëm i mundshëm) i kanë mësuar disa njerëz të jenë të pandershëm. Vendet e zakonshme shpesh maskohen si ironi, por është kur ata vrenjtin vetullat që tregojnë veten për atë çka janë. Domethënë pak. Dhe me vjen keq sepse mendoj se je njeri shume inteligjent”, i përgjigjet Meta.

Ky gazetar duket se ka mllef të madh me shqiptarët, pasi vetëm pak çaste më pas ka shpërndarë disa postime nga mediat italiane ku flet për “anën e errët të Shqipërisë turistike”.

Nga Adriatik Lapaj:

Ua tregoj unë skemën. Pasi e morën peng vendin me ndryshimet kushtetuese të vitit 2008 dhe e kthyen përfundimisht shtetin në kompani private të klasës sunduese filluan e ndan konçesione pa doganë. Konçesionet janë burimi parave të pushtetit të tyre, e që ne i paguajmë çdo ditë. Me paratë tona ata pasurohen në mënyrë “të ligjshme” e me këto para “të ligjshme” blejnë votën në zgjedhje, rrahin kur duan përmes bandave që mbajnë vërdallë,

shajnë përmes lukunis së lehësve profesionist kur guxojmë të flasim të vërtetën.

Lëshohen e kërkojnë llogari te ata që guxojnë t’i refuzojnë, ndërkohë që heshtin e hollojnë zërin ndaj pengmarrësve të atdheut dhe të gjitha këto me paratë tona. Guxo po ta mbajti se të bëjnë të zi më shumë se e zeza. Të qepen e mallkojnë a thua se 32 vite i ke shtypur e vjedhur ti. Përse? Se ke thënë të vërtetën. Se po u thua njerëzve që gomari nuk fluturon.

Si zgjidhet? Me bashkim. Duke mos ruajtur cepin e sigurtë, por duke u rreshtuar me të drejtën. Nëse qenëria bashkohet atëhere dhe populli duhet të bashkohet e t’i dërgojë për skrap.

Pse duhet bashkuar?

Se ndryshe do vazhdojmë të shtypemi edhe më shumë. Tani mbetet populli ta ndajë, a do manipulohet nga ata a do bashkohet të përballet me ata. Unë mund të kisha zgjedhur rehatin. Ta mbaja mirë me ta. Të bëja sehir e të komentoja nga sallonet e Tiranës apo jahtet e bregdetit si snob e cinik si vuante e lëngonte një vend i tërë, por jo zgjodha përballjen.

Nuk dua merita, ama dijeni se nëse ata më thyejnë mua ju do u shtypin edhe më egër. Nuk po kërkoj post, po u kërkoj të bashkoheni e tu kërkoni demokratizimin e vendit përmes hapjes së garës, ligjit për referendumet, votës së emigrantëve dhe depolitizimit të administratës zgjedhore.